Është një nga vajzat më të qeshura të grupit kuqezi dhe njëkohësisht edhe një nga futbollistet më të talentuara që ka Shqipëria. Më 20 korrik bëri 17 vjeçe, por deri më tani numëron jo vetëm grumbullime me ekipet kuqezi të moshave dhe ekipin Kombëtar A, por edhe minuta në ndeshjet me Shqipërinë. Titullare e padiskutueshme me ekipin U-17 dhe U-19.

Xhesika Ndoj është një yll në rritje. Ka spikatur që e vogël dhe vazhdon ende të jetë në qendër të vëmendjes. Kur ishte 7 a 8 vjeçe shihte me të atin ndeshjet e futbollit në televizor, më pas nisi të luante në lagje me vëllain dhe shokët dhe në moshën 13 vjeçe u regjistrua tek ekipi i moshave të Apolonisë. Prej asaj dite, puna e përditshme dhe e madhe e Xhesit të vogël është shpërblyer me ftesa nga Kombëtarja dhe ekipi i parë i Apolonisë, ku luan si titullare çdo javë. Xhesi është 17 vjeçe, por në intervistën profil për rubrikën “Talenti Shqiptar” në fshf.org, duket sikur është 27 për mënyrën se si komunikon.

Është aktivizuar si mesfushore, ndërsa në minutat e luajtura në dy ndeshjet ndaj Estonisë dhe Luksemburgut, trajneri Armir Grima i besoi një vend në vijën e sulmit. Por kush është Xhesika Ndoj, futbollistja e Apolonisë dhe Kombëtares shqiptare? Ju ftojmë të lexoni intervistën e mëposhtme:

-Çfarë të ka shtyrë të përfshiheshe në botën e futbollit? Sa vjeçe ishe kur nise të luaje?

– Quhem Xhesika Ndoj. Kam lindur në Pukë më 20 korrik të vitit 2007, por jetoj në Fier. Si lindi dashuria ime për futbollin? Kam qenë gjithmonë e apasionuar pas futbollit, që kur kam qenë 7 a 8 vjeçe. Shikoja me babin tim çdo mbrëmje ndeshjet e futbollit në televizor. Në fakt, në fillim thjesht më pëlqente t’i komentoja me të, para se të nisja të luaja vetë. Më vonë më merrte vëllai dhe bashkë me të luanim në lagje. Bëheshim një grup i bukur së bashku me shokët e tjerë të lagjes dhe luanim çdo asdite pas shkollës. I pari që më mbështeti ka qenë babi, ai vendosi të më regjistronte në një ekip futbolli dhe unë të stërvitesha në mënyrë të rregullt. Në moshën 13 vjeçare u regjistrova tek ekipi i Apolonisë dhe stërvitesha me ekipin U-15 të kësaj skuadre.

-Na trego pak për hapat e tua në karrierë Xhesi, si vazhdoi gjithçka ? Çfarë ndodhi pasi u regjistrove në këtë ekip ?

– Të them të drejtën jam ende shumë e vogël për të folur për një karrierë timen. Jam 17 vjeçe, por jam pafundësisht e lumtur për atë që kam bërë deri më tani. Në fillim siç e thashë stërvitesha me ekipin U-15 të Apolonisë, më pas kalova tek ekipet U-16 dhe U-17 dhe tashmë jam pjesë e ekipit A të Apolonisë. Jo vetëm kaq, por jam vërtetë e kënaqur që kam një vend edhe në formacionin e skuadrës dhe luaj çdo javë, duke dhënë kontributin tim për këtë ekip në kampionat. Sigurisht, një faktor shumë i rëndësishëm në rritjen time si lojtare ka qenë edhe grumbullimi me ekipet kombëtare të moshave U-17 dhe U-19, ku më është dhënë mundësia të përfaqësoj Shqipërinë në disa turne zyrtarë të organizuar nga UEFA.

– Sa të vështirë është për ty të merresh edhe me futbollin, edhe me shkollën, edhe të dalësh me shoqërinë. Si e bën këtë ndarjen? Ke ‘hequr dorë’ nga shkolla për futbollin?

– Fillimi ka qenë shumë i vështirë për mua pasi gjatë paradites duhet të shkoja në shkollë dhe pasditen duhet ta ndaja mes futbollit dhe detyrave të shtëpisë. Më është dashur dhe më duhet edhe të mungoj në shkollë për shkak të ndeshjeve ose grumbullimeve duke lënë hapësira boshe në studimet e mia. Por kjo nuk më ka ndaluar të ndjek ëndrrën time dhe mund të them me plot bindje se ia kam dalë të krijoj balancën e duhur mes shkollës dhe futbollit. Kjo më së shumti falë mbështetjes së stafit të shkollës dhe shoqërisë sime, të cilën më kanë ndihmuar dhe nuk kam pasur boshllëqe në mësime. Edhe gjatë grumbullimeve jam përpjekur që t’i ndjek mësimet gjatë kohës së lirë.

-Për vajzat nuk është e lehtë të merren me futboll, po për ty si ka qenë? Kush të ka mbështetur më shumë? Familja? Shoqëria? Kush ka qenë më shumë skeptik në familje, mami apo babi?

– Nuk di nëse duhet ta them kështu, por për fat të keq ne jetojmë në një vend ku pjesa më e madhe e njerëzve e shikojnë ende futbollin si një lojë vetëm për djemtë. Edhe pse duhet të pranoj se prej 4 vitesh që unë luaj futboll vetë, shumë gjëra kanë ndryshuar. Në fillim ka qenë e vështirë pasi më është dashur të rritem në një fushë të dominuar nga gjinia e kundërt dhe nga frika se do të kritikohem gjithë kohës se nuk jam ‘mjaftueshëm e mirë’. Por kjo nuk më ka ndaluar dhe jam me fat që, që në hapat e mi të parë në futboll kam pasur mbështetjen e pakushtëzuar të familjes, të shoqërisë time. Siç e thashë, ishte im atë ai i cili më regjistroi vetë tek ekipi i Apolonisë së vajzave. Sigurisht, mami ka qenë pak më e tërhequr te kjo pjesë, si çdo nënë në fakt. Por së bashku me babin, të dy kanë qenë pranë meje në çdo ndeshje, në çdo fitore apo edhe humbje timen. Edhe kur kam pësuar dëmtime në lojë, ata të dy janë kujdesur çdo minutë për mua dhe jam me fat që nuk më penguan të luaj por më dhanë krahët e tyre dhe unë të fluturoj drejt ëndrrës sime.

– Ke ndonjë idhull, futbollist apo futbolliste që të motivon?

– Kam dy në fakt. Lionel Messi dhe Alexia Putellas, dy idhujt e mi në futboll, prej të cilëve kam mësuar se çdo gjë mund të realizohet nëse punon fort në futboll.

-Sa ka ndikuar futbolli te ty, në çdo aspekt të jetës? Të kanë parë ndryshe apo diçka tjetër?

– Unë jam një vajzë e dy prindërve të mrekullueshëm, jam një motër, jam një shoqe dhe falë futbollit jam edhe një futbolliste. Kjo lojë më ka ndihmuar jo vetëm nga ana sportive, por më ka ndihmuar të formohem edhe si individ. Të kuptoj se asgjë nuk të jepet falas, të kuptoj vlerën e punës dhe shpërblimet që ti merr nëse punon fort. Falë futbollit kam njohur shuë njerëz të rinj, kam njohur shoqe, futbolliste të talentuara. Kam njohur trajnerë që kanë ndikuar në rritjen time, edhe pse jam vetëm 17 vjeçe. A më ka parë shoqëria ndryshe? Jo, përkundrazi. E ceka edhe më sipër, kanë qenë ndihmues karshi meje, mbështetës gjithmonë.

Ti je pjesë e kombëtares shqiptare. Çfarë domethënie ka për ty? Çfarë emocionesh të jep të luash për Shqipërinë?

– Nder, krenari, mundësi e artë e ardhur njëherë në jetë, që unë duhet ta shfrytëzoj dhe t’i marr më të mirën. Sigurisht, t’i jap edhe shpirtin tim kësaj fanelle në fushë. Kombëtarja është ëndërr e çdo vajzde apo djali. Unë jam me shumë fat që jam pjesë e këtij ekipi dhe që kam kaluar me sukses çdo ekip moshash, nga U-17 tek U-19 e tashme tek A-ja. Në çdo grumbullim timin me ekipin mundohem të jap maksimumin tim dhe do vazhdoj ta bëj gjithmonë. Emocionet janë të njëjta, në çdo ditë grumbullimi, në çdo stërvitje, në çdo ndeshje. Emocione të veçanta që vec Kombëtarja t’i ofron.

– Si e more ftesën për të përfaqësuar Shqipërinë? Si e mban mend herën e parë te Kombëtarja? Çfarë të ka bërë më shumë përshtypje atëherë?

– Kur mora për të përfaqësuar kombëtaren isha e lumtur dhe e frikësuar njëkohësisht. Dy ndjenja të ndërthurura sepse siç e thashë, për çdo vajzë është ëndërr të luajë për Kombëtaren, por e frikësuar sepse i bëja pyetjen vetes: A do ta jap dot maksimumin tim për këtë fanellë? Falënderoj stafin, të gjitha vajzat e ekipit që më kanë mirëpritur si të vija në familjen time në herën time të parë në grumbullim. Kam pasur shumë emocione sigurisht. Jam surprizuar nga profesionalizmi dhe uniteti i skuadrës, stafi i ekipit dhe vajzat ishin të gjithë bashkë si një familje e vërtetë.

– Po ftesën nga ekipi kombëtar A, si e mirëprite? Çfarë synimesh ke për të ardhmen?

– Ftesa nga Kombëtarja A ishte një surprizë shumë e bukur për mua. Kam qarë në ato momente sepse kuptova që puna ime ishte shpërblyer dhe një nga ëndrrat e mia më të mëdha ishte realizuar. Me këtë arritje timen kam bërë krenarë prindërit e mi dhe shoqërinë që më ka mbështetur gjithë kohës. Synimi im që është së bashku me këtë ekip ta kualifikojmë Shqipërinë në finalet e një kampionati Europian dhe sigurisht frymëzohemi këtu edhe nga ekipi i djemve që na bënë të gjithëve krenarë.

-Çfarë mesazhi i jep vajzave që u thuhet se futbolli është vetëm për djem?

– .Futbolli nuk ka gjini. Nëse ëndrra juaj është të luani futboll, luani. Gjinia është justifikim, vendos vetë për veten tënde.